เพลิดเพลินกว่าที่คิดแฮะ.........
เปิดห้องเรียนมาแล้วแอบตกใจจำนวนคนในห้องนิดหน่อย 55555 คาบนี้เป็นคาบที่ 2 ของวิชานี้ หมูดุดเลยตามหลังคนอื่นนิดหน่อยเพราะเพิ่งจะลงทะเบียนเสร็จ นึกว่าจะตามไม่ทันซะแล้วเชียว แต่บรรยากาศการเรียนค่อนข้างเป็นกันเองมากกว่าที่คิดไว้ ทั้งเพื่อนร่วมชั้นและเนื้อหาต่างก็ไม่ทำให้เครียดมากเท่าไรนัก
ในบล็อกนี้จะขอเขียนถึงเนื้อหาที่หมูดุดชอบเป็นพิเศษในคาบเรียน คือ "การแนะนำตัวเอง" ละกันฮะ โดยจะเน้นไปที่ ① สิ่งที่ได้จากในคาบเรียน
② เสน่ห์ของการแนะนำตัว(ในความคิดหมูดุด)
③ พัฒนาการการแนะนำตัวของหมูดุด
④ ประเด็นที่น่าสนใจเกี่ยวกับการแนะนำตัว(ในความคิดหมูดุด) ...
..
.
ไปกันเลยย!
ปกติแล้วการแนะนำตัวธรรมดา ๆ ใคร ๆ ก็พูดกันได้ เช่น สวัสดีฮะ ผมชื่อหมูดุดฮะ อายุ 2X ปี ฝากตัวด้วยนะฮะ เป็นไงล่ะ ง่ายจะตาย! แต่การจะแนะนำตัวให้ "มีเสน่ห์" นั้นยากกว่าที่หมูดุดคิดมาก ในคาบเรียนอาจารย์ก็จะสอนหลายแบบ หลายวิธีมาก แต่วิธีที่ชอบที่สุดเห็นจะเป็นการแนะนำตัวแบบเล่าเรื่อง Before-After ละมั้ง เพราะหมูดุดคิดว่าวิธีนี้ทำให้เรา(ผู้อ่าน) มีความรู้สึกเหมือนกับได้ผ่านเหตุการณ์ดังกล่าวไปพร้อม ๆ กันกับผู้เขียน จนเกิดเป็นความทรงจำที่เสมือนมีร่วมกัน และส่งผลให้เรื่องราวของผู้เขียนตราตรึงอยู่ในในเรา พอได้เห็นการแนะนำตัวหลาย ๆ แบบแล้ว หมูดุดก็พลันนึกถึงมังงะสาวน้อยตาหวานเลยแฮะ.........
นี่ก็สั้นเกิ๊นนน ไม่ถึง 4 บรรทัดด้วยซ้ำา แต่ที่น่าสังเกตคือส่วนมากคนอ่านมักจดจำตัวละครในมังงะได้จากการกระทำของตัวละครนั้นในเรื่องมากกว่าที่อธิบายไว้ในหน้าแรกสุดของเล่ม 1 เสียอีก แบบนี้ถือว่าแนะนำตัวไม่ผ่าน ไม่มีเสน่ห์เอาเสียเลย! อย่างนี้ต้องจับคนเขียนมาเรียนวิชานี้ซะแล้ว!
พอมาคิิดดู......... ทำไมมนุษย์เราต้องแนะนำตัวให้มี "เสน่ห์" กันล่ะ?
(หมูดุดคิดว่า) เพราะต้องการเป็นที่ "น่าจดจำ" ในสายตาของคนรอบข้างนั่นเอง เหมือนที่อาจารย์สังคมชอบสอนว่ามนุษย์เป็นสังคม หรือที่ผู้ใหญ่ชอบบอกว่ามนุษย์อยู่ด้วยตัวคนเดียวไม่ได้ เพราะฉะนั้นจึงมีการคิดค้นการ "แนะนำตัว" ขึ้นมาเพื่อปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์คนอืื่น และส่งข้อความอ้อม ๆ ว่า "อย่าลืมฉันนะ" เท่าที่สังเกตประเทศญี่ปุ่นมีสื่อที่มีเนื้อหาประเภท How-to เสริมเสน่ห์อยู่ไม่น้อยเลย(มีกระทั่งเพลงสอนวิธีเข้าหาผู้ชายในงานนัดบอดด้วย ว้าว!) หมูดุดเลยอนุมานได้ว่า คนญี่ปุ่นหลายคนเป็นคนขี้อายและไม่กล้าเข้าหาหรือทำความรู้จักกับผู้อื่นก่อน รวมถึงไม่ค่อยมั่นใจหรือกล้าพูดสิ่งที่ตนเองคิดออกไปตรง ๆ อีกด้วย ซึ่งนิสัยส่วนนี้เองที่น่าจะมีผลให้คนญี่ปุ่นพูดแนะนำตัวกันไม่ค่อยมี "เสน่ห์" นัก(ทั้งที่ถ้าเป็นการเขียนล่ะก็สุดยอดมาก ๆ แท้ ๆ เชียว) อ้างอิงจากคลิปแนะนำตัวของคนญี่ปุ่น 9 คนที่เปิดในคาบเรียน ทั้งที่ทั้ง
9 คนก็พูดตรงประเด็น ครบถ้วน เข้าใจได้ง่ายแท้ ๆ ...
.. แต่หมูดุดไม่เห็นว่ามีใครโดดเด่นน่าสนใจเลย......... (ทั้งที่ถ้าเป็นตัวอย่างงานเขียนล่ะก็จำเนื้อหาได้ขึ้นใจเลยล่ะ) ทั้ง 9 คนเวลาพูดแนะนำตัวจะดูเขิน ๆ นิ่ง ๆ ไม่ค่อยเห็นถึงความตื่นเต้น ดีใจที่จะได้ปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นเลย น้ำเสียงก็ให้อารมณ์พิมพ์ประโยคแนะนำตัวมาแล้วให้สิริอ่านเลย......... หมูดุุดเลยลองนึกย้อนไปถึงการแนะนำตัวที่หมูดุดชอบ(แบบที่พิธีการรายการโทรทัศน์ชอบพูดกัน) น้ำเสียงสนุกสนาน มีการหยอกล้อ เล่นมุกตลก และยิ้มแย้มแจ่มใส ช่างมีชีวิตชีวาน่าจดจำจริง ๆ ซึ่งคุณสมบัติเหล่านี้คนไทยก็มีนี่นา! ทั้งอารมณ์ขันและรอยยิ้มเลย น่าลองเสนอเทคนิกนี้ให้คนญี่ปุ่นไปปรับใช้จริง ๆ /ว่าแล้วคราวหน้าเราก็ลองบ้างดีกว่า
พอเขียนมาถึงขนาดนี้ก็เลยนึกออก สมัยเริ่มเรียนภาษาญี่ปุ่นแรก ๆ(มัธยมปลาย) หมูดุดก็เคยเขียนแนะนำตัวนี่นา! ถ้าเอามาลองเทียบเนื้อหากับของปัจจุบันล่ะก็......... มัธยมปลาย - ชื่อ อายุ สถานศึกษา ชั้นปี แผนการเรียน (ให้ตายเถอะอาจารย์มัธยมให้ผ่านได้ยังไงเนี่ย!) ปัจจุบัน(การบ้านที่เพิ่งส่งไป) - มีการอ้างอิงรูปแบบตัวอย่างที่อาจารย์สอนในคาบ ของหมูดุดลองพยายามผสมรูปแบบ Before-After กับ การใช้ธีมเรื่องที่เป็นจุดเด่นของตน ก็ไม่รู้จะออกมาดีหรือเปล่า คงต้องรอดูคะแนนแล้วล่ะ แง (´；ω；`)
และการบ้านครั้งนี้ยังตั้งใจไว้อีกว่าอย่างน้อยต้องทำให้อาจารย์อ่านแล้วจำหมูดุดได้แน่นอน! ก็เลยเลือกใช้จุดเด่นที่ชัดเจนมาก ๆ และยังสังเกตง่ายอีกด้วย(ขออนุญาตไม่สปอยล์) อื้ม! ต้องได้ผลแน่! (แต่ถ้าอ่านแล้วต้องโดนแซวในคาบแน่เลย งือ ヽ(；▽；)ノ) ส่วนผลของการเรียนคาบแรกนั้น......... ในส่วนของการเขียน หมูดุดคิดว่าถ้าให้เขียนก็น่าจะพอทำได้อยู่หรอก เพราะหลังจากได้เรียนรู้เทคนิกต่าง ๆ ไปแล้วก็พอจะจับประเด็นและนำไปใช้ได้ รวมถึงสนุกกับการเขียนมากขึ้นนิดหน่อยด้วย แต่ถ้าให้แนะนำตัวโดยคิดสดล่ะก็......... ไม่ไหว ๆ มุหริ ๆ (ＴωＴ) สงสัยต้องไปฝึกวิทยายุทธ์เพิ่มสินะ.........
พอพูดถึงการพูดแนะนำตัว ก็นึกถึงคลิปแนะนำตัวตาม Channel ใน Youtube เลย บางที แค่ได้ฟัง "เสียง(หรือวิธีีการพูด)"ก็พอจะทำให้รู้บุคลิกผู้พูดคร่าว ๆ แล้วว่าเป็นคนอย่างไร มันน่าประหลาดใจมากเลยนะ ทั้งที่ไม่ต้องมีเนื้อหาอะไร แค่คำไม่กี่คำที่ได้ฟังก็ทำให้รู้ได้ถึงขนาดนี้เนี่ย สุดยอดไปเลย! ตัวอย่าง :
ฟังจากเสียง(เฉพาะตอนเปิดคลิป) จะเห็นว่าเขาพูดด้วยเสียงดัง ฟังชัด และเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ และยังรู้สึกได้ถึงความกระตือรือร้นด้วย หมูดุดจึงอนุมานว่าน่าจะเป็นคนที่มีอารมณ์ขัน ขี้เล่นและเฮฮาไม่น้อยเลย ดู ๆ ไปแล้วก็เป็นการแนะนำตัวที่ดีเหมือนกันนะ(สำหรับหมูดุด)
...
..
นี่ขนาดแค่ฟังจากเสียงนะ! ดังนั้น หมูดุดคิดว่าไม่ใช่แค่ "เนื้อหา" เท่านั้น "เสียง" ก็สำคัญมากด้วยเช่นกันสำหรับการแนะนำตัว และหมูดุดค่อนข้างเสียดายนิดหน่อยที่ในคาบมีโอกาสได้เรียนแค่เกี่ยวกับเนื้อหาเท่านั้น แต่ก็ไม่เป็นไร ของแบบนี้(น่าจะ) ฝึกกันได้อยู่เเล้ว! ส.บ.ม.ย.ห (*•̀ᴗ•́*)و ̑̑ และถ้ามีทั้ง 2 อย่างนี้ล่ะก็ จะต้องเป็นการแนะนำตัวที่ใคร ๆ ก็จำได้แน่นอนเลย!
อ่าา......... รู้สึกว่าจะเผลอเขียนน้อยไปซะแล้ว ลาก่อนคะแนนที่รัก ฮืออ (*´；ェ；`*) แต่การเขียนบล็อกนี่สนุกกว่าที่คิดเอาไว้เยอะเลย จากนี้ไปคงต้องพยายามเพิ่มทักษะการเขียนให้มากขึ้นกว่าเดิมด้วยสินะ
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนที่(อดทน) อ่านจนจบนะฮะ ไว้แจกันบล็อกหน้า!
หมูดุด （●(ω)●）
Comments